Çok şükür son maçımızı evimizde galibiyetle kapattık.

   Genç oyuncuların çoğunlukla ilk onbirde değil de sonradan oyuna dâhil olmasından; teknik heyetin kulüpteki asli görevlerini de düşünecek olursak, onlarında diğerleri gibi skoru düşündüğünü söyleyebiliriz.

   Aslında Yılmaz hocadan daha çok Osman hocanın, göreve geldikten sonra skorlar elde ederek, yukarıları hedefleyen sempati uyandırma isteğine hiç şaşırmamak lazım. Çünkü bu karakter, A takımın altında görev yapan bu düzeydeki hocaların hep aklının bir köşesinde olmuştur. Bundandır, bunun gibiler her zaman asli görevlerinde pekte yoğunlaşamazlar.

   Osman hocanın maç sonrasında yaptığı konuşmada; hafta içinde alt yapı ve A2’den A takıma oyuncu gidiş gelişlerinde kulağımıza gelen saçma ama artık olmasına şaşırmadığımız dedikodu ve çekişmeler olmasına rağmen; söz konusu hocalara teşekkür etmesi, kulüp zeminin kayganlığının iyi bir örneği oldu. Elinde, kulüp için akademi olma isterikliğini her zaman sallamış bir hocanın; kongreyi bahane ederek hayallerinden bir anda vaz geçmiş olması, ilginç olan tesadüflerden sadece biri.  

   Oysaki bu teşekkür, iyi ve samimi ilişkilerle zamanında tesis edilerek, sözde değil özde olunmalıydı.

   En azından, egoların öne çıkartılmasına yönelik oluşturulduğuna inandığım ilk onbire, sonradan dâhil olan genç oyuncuların bu dakikalarda kendilerini göstermeleri, kötü geçen sezonun son maçında bizim gibilere bir moral oldu.

    Keşke diğer hocalarımızda genç oyuncularımıza şans verebilseydi. Verseydi de diyoruz ama puan kaygısının olmadığı bir karşılaşmada “Alt Yapı Koordinatörü” görevindeki birisinin bile sadece kariyerini ön plana alarak bu yönde olumlu hareket etmemesi oldukça düşündürücü.

   O böyleyse, diğerlerinin öyle olması gayet normal değil mi?