Her haftanın hikayesi neredeyse aynı oldu.
Bu sefer kesin olacak!
Yazdıklarımız da hep aynı, farklı değil.
Gelen de giden de; Hoca da aynısını söylüyor;
“Takım daha hazır değil!”
Sonra?
Sonra, ayrışıyoruz kendileriyle. 
Biz diyoruz ki takım kurgusu ve onu oluşturan yeni transferler doğru değil!
Onlar diyor ki takım kaliteli!
Tamam Hocam, belli ki biz görmüyoruz? 
İş sende!
İyide mağlupken oyuna aldığın Gündoğan, Bişi tercihi ne?
Kalitenden mi çaresizlikten mi?
Hocamıza göre kaliteden!
Yediğimiz goller de kalede kaliteyi gösterdi aslında!
Ondandır herhalde sürekli direkleri tekmeledi durdu.
Geçtiğimiz hafta her şey değişmişti aslında!
Deplasmanda güçlü rakip karşısında nerdeyse üç olurken alınan bir puan, gülen yüzler, sponsorluk anlaşmaları, taraftarın tribüne dönmesi...
Ama gerçekleri hiç bir zaman, hiç bir şey değiştirmiyor, gerçekle yüzleşiveriyorsunuz; takımın gramajı bu lige kesin hafif.
Maalesef. 
Korktuğum bir şey daha vardı aslında dillendiremediğim; hedef takım olma olgusu.
Hani bir deplasmana giderken ya da misafir ederken işin daha başında hanenize üç puan yazdığınız takımlar vardır ya!
İşte ondan!
Eğer o psikolojiye girer, rakiplerinizi de o havaya sokarsanız vay halimize, işimiz o saatten sonra daha da zorlaşır.
Bundan sonrası için, hocamızın dediği gibi sadece fiziki olarak  üste koyma yetmez, mental tamiratta gerekir. Psikolojik destek; geçmişi unutturma, geleceğe umutla bakma. 
Çok acı ki Osman Hocanın bilinmeyen bu yönünü de böylelikle test etmiş olacağız.
Tamam, işler iyi değil. Son yıllarda şimdiye kadar olanın en kötüsü. Ama hesap sorma, hesap görme vakti hiç değil. Takım olma, camia gibi davranma zamanı. Ligin daha başı, bu lige tutunmak şimdi ki en büyük nimet. 
Elimizde ki bu.
Bence; hep destek, tam destek...
Olabildiğince.