Geçmişte her Konya’ya gittiğimizde, aklımıza ilk olarak Mevlana geldi.

   Bir de “Yine görecek miyiz Hanya’yı Konya’yı?” sözü…

   Çünkü genelde her Konya deplasmanı bize hüsran olurdu.

   Bu sefer öyle olmadı.

   Aslında ne Hanya’nın, ne de Konya’nın o yöreyle bir ilgisi vardı.

   İsminin zamanla Konya olmadan önceki hali olan Gonia da ve ötekisi Hanya da Girit Adası’nın Yunan şehirleriydi.

   Ve bu söz; bir türlü fetih edilemeyen söz konusu yerler için, Konya çevresindeki Osmanlı’nın feryadıydı aslında.

   Ne rastlantıdır ki; feryadın bu anlamı bile, son yıllarda bizim başımıza gelenleri özetleyebiliyordu.

   Osmanlı’nın bıkıp usanmadan, Girit’in bu şehirlerini almak için yaptığı kuşatma gibi; biz de bir üst lige çıkmak için, senelerdir ilk ikiyi kuşatmaya çalışıyoruz.

   Sonlara doğru bir bakıyoruz ki; surların dibinde kalmışız ve şehre giren son namzedi içeriye alacak kapının açılmasını bekler haldeyiz.

   Konya maçı galibiyeti, bizim en azından kalenin sur diplerindeki kayalarda kalmamızı sağladı.

   Burada kalarak sur dibine tırmanmak, hırçın kayaları döven dalgalar yüzünden pek de kolay değil.