Bu maç finaldi aslında.
Kazaya kurban gitmemeliydi.
Mağlup olunca, hem altımızdaki rakip üstümüze çıktı hem de özgüveni yükseldi.
Galip gelseydik; rakip dahil diğerleriyle farkı açacak, tüm camialara göz dağı verecektik.
Bunda da vardır bir hikmet derken "bu maça daha da bir final havasında hazırlanmalıydık" diye geçmiyor değil insanın aklından. ...

Tamam fena oynamadık diyebiliyoruz ama daha konsantre olsak çok kolay gol olabilecek pozisyonları kaçırmaz, rakip orta sahada onca top kaybı yaparken bizde ona uymazdık.
Beklenti yükseldi. İlk altı için mücadele edilse koymaz da, havaya girmişken neredeyse önemli bir rakibi ekarte edecek deplasman galibiyeti elimizden uçup gitmesi koyuyor insana.
Zorluklarımız, lige çıktığımızda stat başta olmak üzere alt yapımızda ciddi sorunlarımız var. Bizim sorunumuz var demek aslında sosyal ve yanında siyasal sorunlar var, birilerinin başına belayız demek. 
Eee o zaman! 

O zaman hazır takımlara sempatik bakılması farz. Sizinle kim uğraşsın ki? Hem de bu haftaki rakip gibi taraftar desteği varsa, son dakikalarda gelecek penaltılar hiç sürpriz olmamalı.
Tamam, kadro çıkabilecek en iyi kadro. Ama rakibin etkili santrafor değişikliğinden sonra aleyhimize dönen oyun baskısını azaltacak ya da ters çevirecek müdahaleleri zamanında yapamadık mı acaba diye düşünüyor insan. 

Kısaca; Ümraniye deplasmanı gibi gidilmemeliydi bu finale. Daha hazır daha konsantre olunmalıydı her haliyle.
Bu deplasman çok önemliydi, neredeyse kırılma noktası. Olmadı.
Bari olmadı, ders olur bundan sonrakilere inşallah.