16 Ocak Cumartesi gecesi Köroğlu Otel’in son katında bulunan restaurantta sıcacık ortamda oturmuş, hem arkadaşlarımla sohbet ediyor, hem de bir taraftan yemeğimi afiyetle yiyorum. Saatler gecenin 23:00’ünü gösterdiğinde gözüm habire dışarı kayıyor, sanki birilerini bekliyor gibi durmadan gözlerimi pencereden alamıyordum. Gece yarısına doğru Belediyenin tam karşısındaki otobüs durağında kırmızı beyaz giymiş birileri bir iki, bir iki toplanmaya başladılar.

Ben yukarda keyif yaparken dışarıda buz gibi havada onların telaşları çok farklıydı. Bir taraftan da içimde onların bu tatlı heyecanına ortak olamamak beni oldukça üzüyordu. Burada anlatmak istediğim esas olay onlarla gidememek değil, onların ne yapmak istedikleri, onların bu kadar yolu niçin gitmek istediklerini aktarabilmek.

Çok fazla sürmedi, bir buçuk saat sonra ben dışarı çıktığımda onlar Mersin’e takımlarını yalnız bırakmamak için yola çıkmaya hazırdılar. Koşarak otobüse binip “Hayırlı yolculuklar” demek belki onlara yetmedi, ama en azından bunu yapabildiğim için birazda olsa üstümdeki ağırlığı hafiflettim.

Bizler Cumartesi gecesi ailemizle sıcacık evimizde otururken, keyif yaparken, onlar bir aşk uğruna, bir arma uğruna kilometrelerce yolculuğa katlanan isimler. Bunu ceplerinden para harcayarak yapan isimler. Eşlerini, çocuklarını veya ailelerini evde yalnız bırakıp yollara düşen insanlar. Kimseden yardım almadan o tribünde olan insanlar. Mersin’de son dakikalarda atılan iki golden sonra futbolcuların sevinçlerini paylaştıkları insanlar.

Bir çok deplasmana gittiğim için bilirim ayrıdır deplasman havaları. Kendinizi gurbette sanarsınız. Bir tanıdık yüz, size ayrılan yerde gördüğün birkaç Boluspor taraftarı mutlu eder sizi. Ki bunları futbolcu daha çok yaşar. Taraftarını arkasında görmek ister. İşte bundandır ki, bu insanlar takımımız yalnız kalmasın, onlarla olalım diye yeri geldiği zaman 2000 km yolu kat ederler.  Dedim ya bir bunun için ceplerinden para da harcarlar.   

 Böyle bir akşam yaşadım ve onu paylaştım. Onlar Yarenler.. Yolları hep açık olur, umarım. Mersin’de son dakikalarda atılan gollere inanın en çok onlar adına sevindim. Değdi gittiklerine, yenilmedik en azından. Ya mağlup olsaydık, dönüş nasıl olur bilir misiniz?