Kırmızı-Beyaz sevdanın tesis ve sportif alanlardaki yedi yıllık çıkışı devam ediyor.
Sporda her zaman var olan ama görünmeyen biyonik adamlarla.
Yeni yüzlerle.
Adım adım, sindire sindire.
Önce il için birkaç arkadaş toplantısı.
... Sonra ne yapar da ilimizi tanıtırız çabaları.
Göklere bağlanan umutlar.
Yapılan hava şenlikleriyle sanki ulusa sesleniş.
Üniversitenin sivil erkânıyla kol kola giriş örneği.
Başaranlar mı?
Birkaç genç.
Şimdilerde artık birer yetişkin…
Ve dünün o yamaç paraşütçülerinin, cilalı spor salonuna olan muhteşem inişleri.
Hem de göğüste o şanlı amblem ile.
Dünün hava sportif, bu günün “Boluspor Basketbol Takımı”
Verilen emekler; sessiz sedasız, ama kapalı kapılar arkasında bir o kadarda nefes nefese.
Kolay değil tam bir özveriyle.
Futbol gibi bir endüstrinin yanında reklamdan, ilgiden, şakşaktan uzak, onlardan beslenmeden…
Dedim ya.
Önce göklere adım adım her alanda öğrenerek yükselenler; şimdi oradan, yani tepeden inmediklerini camiaya gösterdiler.
Beşte beş galibiyet hiç önemli değil.
Son maç sonrası şube başkanının grubunun hislerini ortaya koyan ders gibi demeçleri daha önemli…
“Hedeflerimize, ulaşılabilir hedefler koymaya özen gösterdik”
“Her şey gerçekten bütçeyle olmuyor, yürekleriyle oynayan oyuncularımız var”
“Biz de destekler sürdüğü sürece takımı gidebildiği yere kadar götürmeye söz veriyoruz”
“Şubenin kurulduğu günde söylediğimiz gibi belki şampiyonluk sözü vermedik ama şampiyon olmak için sonuna kadar emek veren bir takım oluşturduk”
Konulan hedefe uygun…
Ağırbaşlı ve gururlu…
Bir o kadarda sporcusunu, yöneticisini, taraftarını, basın erkânını motive eden.
Herkes adına gurur duydum.
Özveri isteyen bayrak yarışında Boluspor’un geleceği emin ellerde.
Yolunuz, bahtınız açık olsun.